 |
 |
 |
ทางผู้เขียนได้ขออนุญาต คุณฐิติมา แซ่เตีย ในการนำบทความนี้มาเผยแพร่
สำหรับคำถามที่ว่า…..หลาจะไปเป็นอัยการจริงหรอ????
ขอตอบว่า….จริงค่ะ ^^
ส่วนเหตุผลจะเป็นเพราะอะไรนั้น กรุณาฟังจากหลาเองนะคะ
ไม่ว่าก่อนหน้านี้คุณจะเคยได้ยินใครพูดอะไรมา แต่ถ้าอยากทราบเหตุผลที่แท้จริง กรุณาอ่านสเตตัสนี้ให้จบนะคะ
ถ้าใครได้อ่านหนังสือของหลาไปบ้างแล้ว คงจะได้ทราบแล้วว่า…..หลาคิดอยากเป็นอัยการมาได้…สองปีกว่าแล้ว สำหรับหลา…..ระหว่างสององค์กรนี้ ศาลกับอัยการ หลาไม่เคยคิดเปรียบเทียบ ว่าอะไรดีกว่าอะไร
ทั้งสององค์กร ต่างก็มีบทบาทหน้าที่ของตัวเอง แต่มีความมุ่งหมายร่วมกัน คือให้ความเป็นธรรมแก่ประชาชน ทั้งสององค์กรต่างก็มีข้อดีข้อเสียแตกต่างกันไป แล้วแต่ว่าเราให้ความสำคัญกับอะไรมากกว่ากัน
ปีที่แล้ว มีข่าวว่าจะเปิดสอบอัยการสนามเล็ก หลาก็เตรียมตัวสอบอัยการมาโดยตลอด และคิดว่า ถ้าสอบอัยการได้ก่อน หลาจะไม่สอบผู้พิพากษาแล้ว เพราะหลาอยากเป็นอัยการจริงๆ
แต่กลับกลายเป็นว่า อัยการสนามเล็กที่เปิดสอบนั้น เป็นเล็กพิเศษ ที่หลาไม่มีคุณสมบัติ หลาจึงไม่ได้สอบ และศาลเปิดสอบสนามใหญ่ในปลายปี เป็นช่วงที่อายุงานทนายของหลาครบ 2 ปีพอดี หลาก็สมัครสอบไป ไม่ได้คิดว่าอยากสอบได้หรือไม่ได้
– ถ้าได้ ก็จะได้มีโอกาสสัมผัสงานของศาล จะได้รู้ตัวแน่ชัด ว่าเราไม่ชอบงานนี้จริงหรือ
– ถ้าไม่ได้ ก็ถือว่าเป็นสนามทดสอบ ก่อนสอบอัยการ
ตอนที่ประกาศผลสอบผู้ช่วยฯ แล้วหลาสอบได้นั้น……มีน้องที่หลาสนิทมากที่สุดคนหนึ่งสอบได้ด้วย หลาดีใจมาก….ที่เราสอบได้ด้วยกัน และคิดว่า….หลาอาจจะสนุกและมีความสุขกับงานศาลก็ได้…..
หลาจึงคิดว่า จะไม่ไปสอบอัยการสนามเล็กในวันที่ 24, 25 พฤษภาคมแล้ว
ช่วงเวลาดังกล่าว หลากลับบ้านที่สกล และคิดว่าจะไม่ไปสอบสนามนี้ กะว่าลองทำงานศาลไปก่อน ถ้ายังอยากเป็นอัยการอยู่ ค่อยสอบสนามใหญ่ช่วงปลายปีนี้แทน
แต่อยู่ๆ เกิดรัฐประหาร อัยการเลื่อนสอบสนามเล็กออกไป เป็นวันที่ 4, 5 กรกฎาคม และหลังจากที่หลาเริ่มอบรมผู้ช่วยฯ ตั้งแต่ต้นเดือนมิถุนายน หลาก็คิดว่า หลาก็ยังอยากเป็นอัยการอยู่ดี ไม่ใช่ว่าศาลไม่ดีหรอกนะ ก็ดีแหละ สำหรับใครหลายๆ คน แต่อาจไม่เหมาะกับหลา ในบางเรื่องเท่านั้นเอง
หลังจากที่หลารู้ตัวว่าหลายังอยากเป็นอัยการอยู่ดี และอยากเป็นมากๆ หลาก็เริ่มอ่านหนังสือ ซึ่งขณะนั้น อบรมผู้ช่วยฯ อยู่ หลาจึงมีเวลาไม่มากนัก อ่านได้เพียงตัวบทเท่านั้น ช่วงนั้นหลาต้องตื่นมาอ่านตั้งแต่ตีสี่ทุกวันเป็นเวลาสองสัปดาห์ กลางวันก็อบรมผู้ช่วยฯ ค่อนข้างหนัก และยังต้องขออนุญาตท่านอาจารย์เพื่อไปสอบอีก ในรุ่นหลา มีหลายๆ คนที่สมัครสอบอัยการสนามเล็กไว้ และเกือบทุกคนที่สมัครก็ยังอยากไปสอบ เพราะเค้าเอง ก็ยังไม่มั่นใจ ว่าจะชอบงานศาลจริงหรือไม่ หรือจะเป็นอัยการดี มีหลายคนนะ ที่ยังลังเล แต่เนื่องจาก วันสอบตรงกับวันศุกร์ด้วย ถ้าจะไปสอบ ต้องเขียนใบลาการอบรมผู้ช่วยฯ และต้องอธิบายเหตุผล ว่าเราลาไปเพื่ออะไร
มีหลาคนเดียวในรุ่น ที่เข้าไปขออนุญาตท่านอาจารย์ และเรียนท่านตามตรง ว่าขอลาไปสอบอัยการ สำหรับคนที่มุ่งมั่นจะเป็นผู้พิพากษาจริงๆ แล้ว คงไม่มีใครกล้าทำอย่างนั้น เพราะเรื่องการลาอบรมฯ เป็นอะไรที่สำคัญมาก ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ เค้าไม่ลากัน เพราะอาจมีผลต่อการประเมิน ว่าเราจะผ่านได้โปรดเกล้าฯ เป็นผู้พิพากษาประจำศาลรึเปล่า
ใจหลาตอนนี้ หลังจากอบรมผู้ช่วยฯ ภาควิทยาการสามเดือน ฝึกภาคปฏิบัติที่ศาลแพ่งและศาลอาญาอีกสามเดือน หลายิ่งรู้ตัวแน่ชัด และมั่นใจว่า…..หลาไม่ชอบงานของศาลจริงๆ หลาไม่ชอบที่จะต้องพิจารณาและพิพากษาคดีไปตลอดทั้งชีวิต หลาไม่สบายใจที่จะทำและไม่อยากทำ…..เท่านั้นเอง…..
ส่วนงานอัยการ…..จากการที่ได้พูดคุยกับพี่ชายและอัยการหลายๆ ท่าน ทำให้ทราบว่า งานอัยการมีค่อนข้างหลากหลายมาก ไม่ได้มีแค่งานคดีอย่างเดียว แต่ยังมีสำนักงานที่ปรึกษา ตรวจร่างสัญญา สำนักงานวิชาการ หรือสำนักงานให้ความคุ้มครองสิทธิและช่วยเหลือทางกฎหมายแก่ประชาชน เป็นต้น ซึ่งหลามองว่าเป็นงานที่หลากหลายและน่าสนใจมากกว่า
เหตุผลของหลามีเพียงเท่านี้จริงๆ เรื่องงานเพียงอย่างเดียวที่หลาคำนึงถึง หลาแค่ไม่ชอบงานของศาล ไม่มีความสุขกับสิ่งที่ทำอยู่ เรื่องอื่นไม่ใช่ปัจจัยที่สำคัญสำหรับหลาเลย ไม่ว่าจะเป็น
– เรื่องคน หลามองว่าไม่ต่างกัน ทั้งสององค์กร คนดีและคนไม่ดีมีอยู่ด้วยกันทุกที่
– ค่าตอบแทน จริงๆ แล้วไม่ต่างกันเท่าไหร่ และไม่ใช่สิ่งที่หลาคำนึงถึงเลย ทุกวันนี้หลาก็อยู่ได้โดยไม่ได้ลำบากอะไร คนเราสุขได้ ถ้าใจบอกว่า “พอ” ถ้าหลาอยากรวย หลาเปิดสำนักงานสอบบัญชีดีกว่า แต่ที่หลาเลือกมาทางสายกฎหมายนี้ เพราะหลาอยากช่วยคน หลาอยากให้ประชาชนได้รับความเป็นธรรม แค่นั้นเอง (ทั้งศาลและอัยการ ถ้าตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเองแล้ว ก็สามารถช่วยเหลือคนได้ไม่แพ้กัน)
– เกียรติ คนทั่วไปอาจมองว่าในสายกฎหมาย ศาลมีเกียรติมากที่สุด แต่หลากลับมองว่า ทุกอาชีพมีเกียรติในตัวเอง เพราะ “เกียรติ” (ตามสมมุติของโลก) ขึ้นอยู่กับสิ่งที่เรา “ทำ” ไม่ใช่ สิ่งที่เรา “เป็น” ดังคำกล่าวที่ว่า “ดีชั่ว อยู่ที่ตัวทำ สูงต่ำ อยู่ที่ทำตัว” ถ้าเป็นผู้พิพากษา แต่ไม่ตั้งใจปฏิบัติหน้าที่ ไม่ทำตามคำปฏิญาณที่ถวายสัตย์ต่อพระองค์ท่าน ก็ไม่ได้มีเกียรติอะไรไปกว่าคนอื่นเลย ถ้าคนจะไหว้เรา ขอให้เค้าไหว้ที่ความดีของเรา ดีกว่าไหว้หัวโขนที่เราใส่อยู่ หลาคิดแบบนี้นะ
มีผู้พิพากษาหลายๆ ท่านที่หลาเจอ อยากเป็นอัยการนะ แต่สอบอัยการไม่ได้ หรือยังไม่มีโอกาสได้สอบ และอัยการหลายๆ ท่านที่โอนมาเป็นศาลแล้วโอนกลับไปเป็นอัยการ ดังนั้น หลาจึงไม่เคยคิดว่าสององค์กรนี้ อะไรดีกว่าอะไร ขึ้นอยู่กับแต่ละคนมากกว่าว่าอยากทำอะไร ชอบอะไร หลาโชคดีที่ได้มีโอกาสสัมผัสงานของศาลแล้ว ทำให้หลามั่นใจว่าหลาไม่ได้จินตนาการไปเองว่าหลาไม่ชอบงานนี้ แต่จากการฝึกภาคปฏิบัติ ได้ขึ้นบัลลังก์ ออกนั่งพิจารณา ได้เขียนคำพิพากษา หลาบอกตัวเองได้ชัดเจนว่า “หลาไม่มีความสุขกับงานนี้” แค่นั้นเอง ส่วนงานอัยการ แม้จะยังไม่เคยลอง แต่จากการได้พูดคุยกับพี่ชายเรื่องการทำงานของอัยการตลอดจนเป็นที่ปรึกษาของพี่ชายบ้างมาตลอดสองปีกว่านี้ ทำให้หลารู้จักงานอัยการค่อนข้างมาก หลาเชื่อว่า หลาจะชอบและสนุกกับงานอัยการมากกว่า
ในเมื่อหลารู้ตัวแน่ชัด ว่าที่ที่หลาอยู่นี้ หลาไม่มีความสุข หลาจึงอยากที่จะออกไปแสวงหาโอกาสใหม่ๆ ในชีวิต ออกไปจากสิ่งเดิมๆ ที่เป็นอยู่ และการก้าวออกไปครั้งนี้ ไม่ใช่การก้าวเดินตามอำเภอใจ หลาตัดสินใจบนพื้นฐานข้อมูลที่รวบรวมมามากพอสมควรจากทุกฝ่ายและคิดทบทวนใคร่ครวญเป็นอย่างดีแล้วตลอดระยะเวลาเกือบสามปีที่ผ่านมา และหากมันจะไม่เป็นอย่างที่หลาคิดไว้ทั้งหมด หลาก็พร้อมที่จะเดินหน้าต่อไป และแก้ไขปัญหาและอุปสรรคต่างๆ ที่หากจะมี ชีวิตคือการเรียนรู้ ไม่ถือว่าเป็นการผิดพลาดอะไร ถึงแม้จะไม่ดีที่สุดอย่างที่คิดไว้ ก็ไม่ถือว่าเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาด หลายอมรับในสิ่งที่ได้ตัดสินใจเลือกแล้ว ที่ผ่านมาในชีวิต หลาเดินผ่านทางแยกที่ต้องตัดสินใจมามากมาย ไม่ว่าหลาจะเลือกเส้นทางไหน หลาไม่เคยเสียใจกับสิ่งที่เลือกเลย ปัญหาและอุปสรรคที่ผ่านเข้ามา หลาไม่เคยมองเป็นปัญหา แต่มองทุกอย่างเป็นครู หลาสอนน้องๆ เสมอว่า ถ้าเราก้าวผ่านมันได้ เราจะเติบโตและแข็งแกร่งขึ้น
ที่แน่ๆ หลาจะไม่ย่ำอยู่กับที่ และไม่เดินถอยหลังแน่นอนค่ะ ^^
ถ้าหลาทำให้ใครผิดหวังหรือรู้สึกไม่ดียังไง….หลาขอโทษนะคะ แต่……ไม่ว่าหลาจะเป็นอะไร อยู่ตรงไหน หลาจะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด จะไม่ลืม….ว่าเราเข้ามาอยู่ตรงจุดนี้เพื่ออะไร ขอขอบคุณทุกคนที่เข้าใจและเป็นกำลังใจให้หลามาโดยตลอด ขอบคุณจริงๆ ค่ะ
ป.ล. ที่สำคัญ ไม่ว่าหลาจะเป็นอะไร หลาจะไม่ทิ้งเพื่อนๆ ทุกคนในนี้ จะคอยเข้ามาตอบคำถาม เป็นที่ปรึกษา (ด้านการเรียนและการสอบ) และคอยเป็นกำลังใจให้ทุกคนจนถึงฝั่งฝัน…ตราบเท่าที่ยังมีคนต้องการค่ะ
|
|
|
|
