กรณีผู้เสียหายซึ่งศาลมีคำสั่งแสดงว่าเป็นคนสาบสูญซึ่งถือว่าถึงแก่ความตายตาม ป.พ.พ. เช่นนี้ บุคคลตาม ป.วิ.อ. มาตรา 5(2) จะยื่นคำร้องขอเข้าเป็นโจทก์ร่วมกับอัยการได้หรือไม่

พนักงานอัยการโจทก์ฟ้องกล่าวหาว่า จำเลยทั้งห้ากับพวกร่วมกันปล้นทรัพย์ของ ส. ไป และร่วมกันใช้กำลังประทุษร้าย ผลัก และฉุดกระชาก ส. เข้าไปในรถยนต์ของจำเลยทั้งห้ากับพวก อันเป็นการข่มขืนใจ ส. ให้ต้องจำยอมเข้าไปในรถยนต์ของจำเลยทั้งห้ากับพวก ด้วยการทำให้กลัวว่าจะเกิดอันตรายต่อชีวิต ร่างกายหรือเสรีภาพ และขณะนี้ไม่ทราบว่า ส. ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ ซึ่งแม้คำบรรยายฟ้องแสดงว่าจำเลยทั้งห้ากับพวกร่วมกันใช้กำลังทำร้าย ส. แต่ฟ้องโจทก์มิได้ยืนยันว่า ส. เสียชีวิตแล้ว จึงไม่อาจถือได้ว่า ส. ถูกทำร้ายถึงตาย อีกทั้งการที่จำเลยทั้งห้ากับพวกร่วมกันใช้กำลังประทุษร้ายผลักและฉุดกระชาก ส. เข้าไปในรถยนต์ของจำเลยทั้งห้ากับพวกก็ไม่ได้ความตามคำฟ้องของโจทก์ว่าเป็นเหตุให้ ส.ได้รับบาดเจ็บจนไม่สามารถจัดการเองได้ แม้ต่อมาในปี 2552 ศาลมีคำสั่งแสดงว่า ส. เป็นคนสาบสูญซึ่งถือว่าถึงแก่ความตายตาม ป.พ.พ. มาตรา 62 ก็ตามแต่เป็นการตายโดยผลของกฎหมาย มิใช่เป็นกรณีถูกทำร้ายถึงตายตามความเป็นจริงเมื่อในขณะที่ภริยาและผู้สืบสันดานของ ส. ยื่นคำร้องขอเข้าร่วมเป็นโจทก์ในปี 2547 และ 2548 ตามลำดับ ดังนี้เมื่อข้อเท็จจริงไม่ปรากฏว่า ส. ถูกทำร้ายถึงตายหรือบาดเจ็บจนไม่สามารถจะจัดการเองได้ คำสั่งของศาลอุทธรณ์ที่พิพากษายกคำขอเข้าร่วมเป็นโจทก์ของโจทก์ร่วมที่ 1 และโจทก์ร่วมที่ 2 ถึงที่ 5 ซึ่งเป็นภริยาและบุตรของ ส. จึงถูกต้องและชอบด้วย ป.วิ.อ. มาตรา 5(2) แล้วเมื่อโจทก์ร่วมทั้งห้าไม่มีสิทธิยื่นคำร้องของเข้าร่วมเป็นโจทก์มาตั้งแต่แรก โจทก์ร่วมทั้งห้าย่อมไม่มีสิทธิอุทธรณ์และฎีกาได้

ดังนั้น พอสรุปได้ว่าการที่จะยื่นคำร้องขอเข้าเป็นโจทก์ร่วมกับอัยการได้หรือไม่ ต้องถูกทำร้ายถึงตายหรือบาดเจ็บจนไม่สามารถจะจัดการเองได้จึงถูกต้องและชอบด้วย ป.วิ.อ. มาตรา 5(2) ที่จะข้าเป็นโจทก์ร่วมกับอัยการได้