 |
 |
 |
ผู้ขายยังส่งสินค้าให้ไม่ครบ เช็คเด้งมีความผิดทางอาญา
คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 111/2532
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยออกเช็คจำนวน 3 ฉบับ โดยเจตนาที่จะไม่ให้มีการใช้เงินตามเช็ค ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ. 2497 มาตรา 3ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 91
จำเลยให้การปฏิเสธ
ระหว่างการพิจารณาผู้เสียหายขอเข้าเป็นโจทก์ร่วม ศาลชั้นต้นอนุญาต
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า การกระทำของจำเลยกระทงแรกเป็นความผิดตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ. 2497ให้ลงโทษจำคุกจำเลยมีกำหนด 9 เดือน ยกฟ้องสำหรับกระทงที่สองและที่สาม
โจทก์และจำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า การกระทำของจำเลยกระทงที่สองเป็นความผิดตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็คพ.ศ. 2497 มาตรา 3 ให้ลงโทษจำคุกมีกำหนด 7 เดือน นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า “ที่จำเลยฎีกาเกี่ยวกับเช็คฉบับแรก(เอกสารหมาย ป.จ.2)เป็นปัญหาข้อกฎหมายว่า ศาลชั้นต้นฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยออกเช็คฉบับแรกเพื่อชำระหนี้ที่ค้างอยู่ 50,000 บาท และออกเพื่อสั่งสินค้าเพิ่มอีก 80,000 บาท และโจทก์ร่วมยังส่งสินค้าให้จำเลยไม่ครบถ้วน การกระทำของจำเลยจึงไม่เป็นความผิด จำเลยได้อุทธรณ์แต่ปัญหาข้อกฎหมาย ศาลอุทธรณ์จะต้องฟังข้อเท็จจริงตามที่ศาลชั้นต้นวินิจฉัยมาแล้วจากพยานหลักฐานในสำนวน แต่ศาลอุทธรณ์กลับไปฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยออกเช็คฉบับแรกเพื่อชำระหนี้ที่ค้างเต็มจำนวนตามเช็คเป็นการไม่ชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 194 นั้น เห็นว่า เมื่อจำเลยอุทธรณ์ อุทธรณ์ของจำเลยก็ได้อุทธรณ์คำวินิจฉัยของศาลชั้นต้นในปัญหาข้อเท็จจริงว่า เช็คฉบับแรกเป็นเช็คที่ออกโดยมีเงื่อนไขว่าโจทก์ร่วมจะขึ้นเงินได้ต่อเมื่อส่งสินค้าให้จำเลยภายในกำหนด และจำเลยออกเช็คนี้เพื่อประกันการสั่งซื้อสินค้าเท่านั้น แล้วจึงอุทธรณ์ในปัญหาข้อกฎหมายว่าไม่เป็นความผิด ฉะนั้นที่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยข้อเท็จจริงว่า เช็คฉบับแรกจำเลยออกให้แก่โจทก์ร่วมก็เพื่อชำระหนี้ที่ค้างชำระอยู่นั่นเอง ศาลอุทธรณ์จึงมีอำนาจที่จะรับฟังดังกล่าวได้ คำพิพากษาของศาลอุทธรณ์จึงชอบแล้ว ฎีกาข้อนี้ของจำเลยฟังไม่ขึ้น เกี่ยวกับเช็คฉบับนี้ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามศาลชั้นต้น และให้ลงโทษจำคุกจำเลยไม่เกินห้าปี จึงห้ามมิให้คู่ความฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา 218 ที่จำเลยฎีกามาด้วยว่า จำเลยออกเช็คฉบับแรกโดยมีเงื่อนไขว่าโจทก์ต้องส่งสินค้าให้จำเลยเป็นการโต้แย้งคำวินิจฉัยของศาลอุทธรณ์ที่วินิจฉัยว่า จำเลยออกเช็คฉบับแรกเพื่อชำระหนี้ที่ค้างชำระ เป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง ศาลฎีกาจึงไม่รับวินิจฉัย
ที่จำเลยฎีกาเกี่ยวกับเช็คฉบับที่สอง (เอกสารหมาย ป.จ.4) ว่าจำเลยไม่ได้กระทำความผิดนั้น โจทก์และโจทก์ร่วมมีนายมะม่วง กรรมการผู้จัดการบริษัทโจทก์ร่วมเบิกความว่า จำเลยเป็นหนี้โจทก์ร่วมอยู่สามแสนกว่าบาท ต่อมา วันที่ 20 กรกฎาคม 2527จึงไปทวงหนี้จากจำเลยซึ่งอยู่ที่จังหวัดนครศรีธรรมราช จำเลยได้ออกเช็คฉบับแรกชำระหนี้ให้แก่โจทก์ร่วม ต่อมาจำเลยได้สั่งซื้อสินค้าจากโจทก์ร่วมอีก โจทก์ร่วมได้ส่งสินค้าให้จำเลย ครั้นวันที่ 27 กรกฎาคม 2527 ได้เดินทางไปทวงหนี้จากจำเลยอีก จำเลยได้ออกเช็คฉบับที่สองให้แก่โจทก์ร่วม เช็คฉบับดังกล่าวจำเลยมอบให้โจทก์ร่วมเพื่อชำระหนี้ที่ค้างชำระอยู่เดิมและสำหรับค่าสินค้าที่สั่งซื้อใหม่ โจทก์ร่วมได้ส่งสินค้าให้จำเลยครั้งสุดท้ายเมื่อวันที่ 24 กรกฎาคม 2527 เป็นเงิน 60,425 บาทปรากฏตามใบวางบิลเอกสารหมาย จ.ร.4 แผ่นที่ 7 เห็นว่าหากจำเลยเป็นหนี้โจทก์ร่วมอยู่เป็นจำนวนสูงตามที่กล่าวอ้างเมื่อพยานเดินทางไปทวงหนี้จากจำเลยถึงจังหวัดนครศรีธรรมราช ก็น่าจะให้จำเลยจ่ายเช็คให้แก่โจทก์ร่วมให้ครบจำนวนหนี้ โดยจะจ่ายเป็นฉบับเดียวหรือหลายฉบับกำหนดชำระเงินเป็นช่วง ๆ ก็ได้ การที่พยานยอมรับเช็คจากจำเลยเพียงฉบับเดียวทั้งใบวางบิลเอกสารหมาย จ.ร.4 แผ่นที่ 1 ถึง 6ก็เป็นสินค้าที่โจทก์ร่วมส่งให้จำเลยก่อนวันที่ 20 กรกฎาคม 2527ซึ่งเป็นวันที่ไปทวงหนี้จากจำเลย ข้อเท็จจริงจึงน่าเชื่อว่า ในวันที่ 20 กรกฎาคม 2527 จำเลยเป็นหนี้โจทก์อยู่เพียง 130,000 บาทเท่ากับจำนวนเงินที่ระบุในเช็คฉบับแรกเท่านั้น เมื่อจำเลยมอบเช็คฉบับแรกให้แก่โจทก์แล้ว จำเลยได้สั่งซื้อสินค้าจากโจทก์อีก ซึ่งสินค้าดังกล่าวน่าเชื่อว่าเป็นสินค้าตามใบส่งของชั่วคราวลงวันที่ 24กรกฎาคม 2527 จำนวนเงิน 60,425 บาท ตามเอกสารหมาย จ.ร. 4 แผ่นที่ 7ซึ่งตรงกับเอกสารหมาย ป.ล.2 ที่จำเลยอ้าง ข้อเท็จจริงจึงฟังได้ว่าที่จำเลยออกเช็คฉบับที่สองมอบให้แก่โจทก์ร่วมในวันที่ 27 กรกฎาคม2527 นั้นก็เพื่อชำระหนี้ค่าสินค้าจำนวน 60,425 บาท กับสินค้าใหม่ที่จำเลยสั่งซื้อจากโจทก์อีก และข้อเท็จจริงได้ความจากพยานโจทก์ปากนี้อีกว่าพยานทราบว่าธนาคารตามเช็คได้ปฏิเสธการจ่ายเงินตามเช็คฉบับแรกเมื่อวันที่ 30 กรกฎาคม 2527 และโจทก์ร่วมไม่ได้ส่งสินค้าให้จำเลยอีกเลย เมื่อเช็คที่จำเลยสั่งจ่ายมีจำนวนเงินสูงถึง117,125 บาท แต่จำเลยเป็นหนี้ค่าสินค้าโจทก์อยู่เพียง 60,425 บาทเมื่อโจทก์ยังส่งสินค้าให้จำเลยไม่ครบถ้วนและนำเช็คดังกล่าวไปขึ้นเงิน แม้ธนาคารตามเช็คปฏิเสธกาาจ่ายเงินอ้างว่าปิดบัญชีแล้วการกระทำของจำเลยก็ยังไม่เป็นความผิด
พิพากษาแก้เป็นว่า การกระทำของจำเลยกระทงที่สองเกี่ยวกับเช็คตามเอกสารหมาย ป.จ.4 นั้น ไม่เป็นความผิด นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์”
สรุป
จำเลยสั่งจ่ายเช็คเพื่อชำระหนี้ค่าสินค้าที่ค้างชำระโจทก์ร่วมกับสินค้าใหม่ที่จำเลยสั่งซื้อจากโจทก์ร่วมเมื่อโจทก์ร่วมยังส่งสินค้าให้จำเลยไม่ครบถ้วน แต่นำเช็คดังกล่าวไปขึ้นเงิน แม้ธนาคาร ตามเช็คปฏิเสธการจ่ายเงิน อ้างว่าบัญชีปิดแล้ว การกระทำของจำเลยก็ยังไม่เป็นความผิด.
|
|
|
|
