โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ 1 ได้ขับรถยนต์กินทางด้านขวามาด้วยความเร็วสูงเกินกว่าที่กฎหมายกำหนดผ่านย่านชุมชนและทางแยกที่มีเครื่องหมายจราจรเตือนให้ขับช้า ๆ และห้ามแซง ครั้นถึงบริเวณหน้าสามแยกทางเข้าสถานีวิทยุกระจายเสียงแห่งประเทศไทยจังหวัดพิษณุโลกซึ่งอยู่ทางขวามือของจำเลยที่ 1 ขณะนั้นจำเลยที่ 1เห็นรถยนต์ของโจทก์ซึ่งขับมาจากทางด้านที่ทำการสถานีวิทยุกระจายเสียง เมื่อใกล้จะถึงถนนสายสุโขทัย-พิษณุโลกซึ่งเชื่อมกับทางรถที่โจทก์ขับออกมา โจทก์ได้ขับช้า ๆ ด้วยความระมัดระวังในทางด้านซ้าย เมื่อหัวรถของโจทก์ล่วงล้ำเข้าไปในเส้นทางของถนนสายสุโขทัย-พิษณุโลกเล็กน้อย แต่ส่วนใหญ่ของรถโจทก์ยังคงอยู่ในเส้นทางเดิม เพื่อที่จะออกจากที่ทำการสถานีวิทยุกระจายเสียงดังกล่าว รถของจำเลยที่ 1 ได้หักหลบรถของโจทก์เข้าทางด้านซ้ายแต่ไม่ทัน โดยท้ายรถของจำเลยที่ 1 ได้แล่นปัดเข้าชนหัวรถของโจทก์อย่างแรง เป็นเหตุให้รถยนต์ของโจทก์ได้รับความเสียหาย ขอให้บังคับจำเลยทั้งสามร่วมกันหรือแทนกันใช้ค่าเสียหายให้แก่โจทก์เป็นเงิน 47,457 บาท พร้อมดอกเบี้ย จำเลยที่ 1 ขาดนัดยื่นคำให้การและขาดนัดพิจารณา จำเลยที่ 2 และที่ 3 ให้การทำนองเดียวกันว่า เหตุที่รถชนกันคดีนี้มิใช่เป็นความผิดของจำเลยที่ 1 แต่เป็นความผิดของโจทก์แต่ผู้เดียว ขอให้ยกฟ้อง ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้องโจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้จำเลยที่ 2 ที่ 3ร่วมกันใช้เงินให้โจทก์ 26,876 บาท พร้อมด้วยดอกเบี้ยอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปีนับแต่วันฟ้องจนกว่าจะชำระเสร็จ ค่าฤชาธรรมเนียมทั้งสองศาลให้เป็นพับ จำเลยที่ 2 ที่ 3 ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า “พิเคราะห์แล้ว ข้อเท็จจริงเบื้องต้นฟังได้ว่าเมื่อวันที่ 31 ตุลาคม 2524 เวลาประมาณ 17 นาฬิกา จำเลยที่ 1ขับขี่รถยนต์รับจ้างรับส่งคนโดยสารจากจังหวัดเชียงใหม่มุ่งหน้าไปยังจังหวัดขอนแก่น เมื่อมาถึงท้องที่อำเภอเมืองพิษณุโลกจังหวัดพิษณุโลกตามถนนสายสุโขทัย-พิษณุโลก จำเลยที่ 1 ขับขี่แซงเพื่อขึ้นหน้ารถบรรทุก 10 ล้อ ล้ำเข้าไปในเส้นทางเดินรถของรถที่แล่นสวนทางมา ในขณะเดียวกันกับที่โจทก์ขับขี่รถยนต์กระบะมาตามถนนที่ออกมาจากสถานีวิทยุกระจายเสียงแห่งประเทศไทย (ป.ช.ส.)จังหวัดพิษณุโลก เพื่อเข้าสู่ถนนสายสุโขทัย-พิษณุโลก อันเป็นทางสามแยก เป็นเหตุให้รถทั้งสองคันเฉี่ยวชนกันและต่างได้รับความเสียหายโดยจุดชนอยู่ตรงทางแยกห่างจากแนวขอบถนนด้านที่โจทก์ขับขี่รถออกมา 1.20 เมตร ปัญหาตามฎีกาของจำเลยที่ 2 และที่ 3 มีว่าที่โจทก์ได้รับความเสียหายนั้นเกิดจากความประมาทของจำเลยที่ 1ด้วยหรือไม่ โดยจำเลยที่ 2 และที่ 3 ฎีกาว่าจำเลยที่ 1 ขับขี่รถยนต์โดยสารแซงเพื่อขึ้นหน้ารถบรรทุก 10 ล้อมาแต่ไกลก่อนระยะ 30 เมตรที่จะถึงที่เกิดเหตุแล้ว แต่ไม่สามารถแซงได้ทันภายในระยะ 30 เมตรก่อนถึงที่เกิดเหตุ เนื่องจากเป็นถนนใหญ่ รถต่างก็แล่นด้วยความเร็วแต่ไม่เกินอัตราที่กฎหมายกำหนดนั้น ศาลฎีกาเห็นว่า ตามพระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. 2522 มาตรา 46(2) ที่บัญญัติห้ามมิให้ผู้ขับขี่ขับรถแซงเพื่อขึ้นหน้ารถอื่นภายในระยะ 30 เมตรก่อนถึงทางแยกนั้นมิได้หมายความแต่เพียงว่าห้ามมิให้ขับรถแซงหรือเริ่มขับรถแซงเพื่อขึ้นหน้ารถอื่นภายในระยะ 30 เมตรก่อนถึงทางแยกเท่านั้นแต่หมายความรวมถึงว่า แม้จะเริ่มขับรถแซงเพื่อขึ้นหน้ารถอื่นก่อนระยะ 30 เมตรก่อนถึงทางแยกก็ตาม แต่เมื่อมาถึงระยะ 30 เมตรก่อนจะถึงทางแยกก็ยังไม่สามารถแซงเพื่อขึ้นหน้ารถอื่นได้ ผู้ขับขี่ก็ต้องหยุดแซงและนำรถเข้าสู่ในเส้นทางของตนทันที และที่จำเลยที่ 2 และที่ 3 ฎีกาว่าถนนสายสุโขทัย-พิษณุโลกในช่วงที่เกิดเหตุไม่มีเครื่องหมายห้ามแซงจำเลยที่ 1 ไม่อาจทราบได้ก่อนแซงว่าทางข้างหน้าในระยะไกลเช่นนั้นมีทางแยกอยู่หรือไม่ ในข้อนี้ได้ความจากคำเบิกความของจำเลยที่ 1 พยานจำเลยที่ 2 และที่ 3 ว่าจำเลยที่ 1 เคยรับจ้างขับรถของจำเลยที่ 2 สายเชียงใหม่-ขอนแก่นตอนแรกขับรถเบอร์ 11 ต่อมาขับรถเบอร์ 3 คือคันที่เกิดเหตุคดีนี้จากคำเบิกความของจำเลยที่ 1 ดังกล่าว พอแปลได้ว่าจำเลยที่ 1ขับขี่รถในเส้นทางที่เกิดเหตุเป็นประจำ จึงเชื่อว่าจำเลยที่ 1รู้ว่าตรงที่เกิดเหตุเป็นทางแยก นอกจากนั้นตามที่จำเลยที่ 1เบิกความว่าตามปกติตามสี่แยกห้ามแซง แต่ตามสามแยกแซงได้ แสดงว่าจำเลยที่ 1 ไม่ได้ปฏิเสธว่าตรงที่เกิดเหตุเป็นทางแยก หากแต่อ้างว่าแม้จะเป็นทางสามแยกก็แซงได้โดยไม่ผิดกฎหมายเท่านั้น ฎีกาของจำเลยที่ 2 และที่ 3 ฟังไม่ขึ้น”

พิพากษายืน

สรุป

พระราชบัญญัติ ญญัติจราจรทางบก พ.ศ. 2522 มาตรา 46(2) ที่บัญญัติห้ามมิให้ผู้ขับขี่ขับรถแซงเพื่อขึ้นหน้ารถอื่นภายในระยะ30 เมตร ก่อนถึงทางแยกนั้น หมายความรวมถึงการเริ่มขับรถแซงก่อนระยะ 30 เมตรก่อนถึงทางแยก แต่เมื่อมาถึงระยะ 30 เมตรก่อนจะถึงทางแยกแล้วยังแซงไม่ได้ ผู้ขับขี่ก็ต้องห้ามมิให้แซงด้วย